Ludzie lubią podążać za trendami. Nie wmawiajcie mi, że tak nie jest! Gdy widzę co drugą osobę na ulicy ubraną w ten sam model butów myślę sobie: “może ze mną jest coś nie tak?”. Jednak mimo takich tendencji coraz powszechniejsza staje się moda na minimalizm. Ludzie ochoczo ograniczają ilość posiadanych i kupowanych rzeczy do kilkudziesięciu przedmiotów - jedni z własnej woli, inni z przymusu spowodowanego kryzysem, bezrobociem, albo pójściem na studia. O ile uszczuplenie swojego dobytku do magicznej stówki w moim przypadku jest abstraktem, to gdzieś tam w środeczku cichutko szlocham, gdy ginie mi czwarta para skarpetek, albo trzeci tydzień szukam niebieskiej bluzki. I tak, zazdroszczę ludziom, których meblościanki nie uginają się pod naporem lakierów do paznokci, biżuterii, ciuchów, butów oraz różnych pierdół niewiadomego pochodzenia. Tym zaś, którzy mają jedną parę majteczek, nieco mniej.W kwestii życia codziennego nauczyłam się funkcjonować z chaosem, a wielość przedmiotów wokół właściwie mi nie przeszkadza. Jednak jeśli chodzi o szeroko pojętą kulturę - kocham minimalizm. Ten mały dysonans wprawia mnie w duchową równowagę, dlatego joga, czy medytacja są zbędne. Ale wracając do meritum…
Zawsze popadam w totalny zachwyt, gdy forma zostaje uszczuplona do absolutnego minimum, prosty przekaz trafia w samo sedno, tym samym działa ze zdwojoną siłą. Skręca mnie z zazdrości, że kreatywność ludzi operujących okrojoną formą może być tak inspirująca. A jeśli te zabiegi zastosowane są w reklamie... skręca mnie POTRÓJNIE.
