Wszystko lato, co się kończy. Kulturalne wspomnienie wakacji w filmach

Celebrowanie kilku tygodni polskiego lata dobiega końca. Zdesperowane fanki naturalnej opalenizny łapią ostatki słońca w solariach mając przy tym nadzieję, że nadzwyczaj (nie)naturalna karnacja podtrzymywana samoopalaczami przetrwa aż do karnawału. Męska część turnusu do Ustki może już bez skrępowania zdjąć ultra przewiewne sandały zastępując je wygodnymi adidasami i skarpetami z froty. Podczas niedzielnych obiadów domownicy oglądają zdjęcia babci z Ciechocinka śliniąc się bardziej na widok tężni, niż schabowego.
Nadciągający wrzesień daje się poznać po rześkim powietrzu, tudzież po odgłosach - matki wydzierają się na swoje dzieci, bo ich nowe podręczniki kosztowały tyle, co równowartość półrocznej renty dziadka, więc nici z tegorocznego last minute do Egiptu. Spóźnionym wczasowiczom pozostaje zimny, wietrzny, a także nudny Bałtyk, znad którego pod koniec sierpnia uciekają nawet morsy, budki z kebabami, Kubuś Puchatek, Prosiaczek, Tygrysek i wkur...zający wszystkich plażowiczów handlarze prażonej kukurydzy.
Szczerze ubolewam nad spaniem w skarpetkach oraz krótszymi dniami, lecz gruncie rzeczy cieszę się, że ludzie wracają z wakacji i zaczynają blednąć. Może niebawem nie będę wyglądała jak albinos, który spędził kilka upalnych tygodni w mieście poszukując pracy marzeń (oczywiście bezskutecznie, a już chciałam obalić mit pokolenia Milenium). Zatem jeśli mam żegnać lato, to przynajmniej pięknym akcentem, czyli nowymi piosenkami na mojej liście odtwarzania:

Do zapętlenia na dziś! :)

A skoro polska, złota jesień zaczęła zbierać swe żniwa, to czemu nie przedłużyć wspomnienia pięknego lata filmami przepełnionymi słońcem i egzotycznymi widokami?

***
You Instead (2011)
Są filmy, których oglądanie ma być czynnością pomiędzy gotowaniem obiadu a trzepaniem dywanu. Nie pokłada się w nich wielkich nadziei, bo jak mieć oczekiwania wobec filmu kręconego przez pięć dni jednego ze szkockich festiwali muzycznych? Jednak nawet  brak rozbudowanej fabuły, wyrazistych postaci, czy scenariusz jakby pisany tuż przed kręceniem zdjęć nie przeszkadzają w tym, by dobrze się bawić i polubić tę błahą historyjkę. “You instead” to gratka dla festiwalowych wyjadaczy, koncertowych bywalców, hipsterów albo niespełnionych muzyków. Oprócz wprowadzenia nas w specyficzny klimat wydarzenia reżyser oferuje masę dobrej muzyki, beztroski oraz młodości, po której zostaną tylko wspomnienia. 

I tak oto odkryłam mój ulubiony cover “Tainted love”.

***
Genua. Włoskie lato (2008)

W pierwszych minutach filmu  dostajemy obuchem w łeb. Po oprzytomnieniu siedzimy w oku cyklonu i obserwujemy jak główny bohater - Joe (Colin Firth) wyjeżdża do Genui z dwiema córkami. Samotny ojciec ma nadzieję na całkowitą zmianę życia nie będącego idylliczną sielanką, ba jego życie jest sennym koszmarem śniącym się małej Mary niemal każdej nocy. Mogłoby się wydawać, że Włochy są idealnym krajem do tego, by zupełnie uciec od przeszłości, lecz piękna okolica, plaża, morze, bogato zdobione wnętrza, urocze uliczki, a nawet zupełnie nowi ludzie nie zmniejszają bólu, jaki rodzina zabrała ze sobą do Europy.

Genua. Włoskie lato to produkcja przepełniona widokiem włoskiej codzienności, jakiej zwykły turysta nie jest w stanie doświadczyć. Powszedniej szarości bezustannie towarzyszy melancholia, która jedynie momentami przybiera postać pozornego szczęścia pozwalającego odetchnąć bohaterom w czterech ścianach ich europejskiego mieszkania.

***
Upalne brazylijskie lato (2009)

Ten film polecałam już przy okazji alternatywnego zestawienia filmów na walentynki, jednak jest to najpiękniejsza wakacyjna pocztówka jaką udało mi się kiedykolwiek oglądać. Chwilami ma się ochotę wskoczyć na miejsce głównych bohaterów wyciągając ich z filmu za włosy, ale człowiek już przez ekran telewizora dostaje poparzenia słonecznego. W Upalnym brazylijskim lecie wszystko jest godne zachwytu – począwszy od widoków, poprzez przepięknych aktorów, na muzyce skończywszy. Do tego dochodzi namiętna miłość oraz bliskie, bardzo ciepłe relacje członków rodziny. Nie jest to bynajmniej kino familijne, bo oto w ciepłej, pozornie szczęśliwej krainie rozgrywa się domowy dramat.

***
Vicky Cristina Barcelona (2008)

Wylewałam swoją (nie)miłość do Allena tutaj, ale widok na Barcelonę do leczenia wrześniowej depresji jak znalazł.

A może wy macie coś słonecznego dla mnie?